Najprościej i najtaniej jest utworzyć trakty z kilku warstw kruszywa. Nieźle sprawdza się ono na ścieżkach. Można też wykonać w ten sposób stosunkowo wytrzymały podjazd.

Niestety, kruszywo łatwo zarasta roślinnością, którą trzeba systematycznie usuwać. W miarę potrzeby należy też dosypywać nowego materiału, a wiosną ubijać nawierzchnię. Co prawda, na podjeździe czy ścieżkach tego typu nie zbiera się woda, lecz podczas długotrwałych opadów i roztopów mogą rozmiękać.

Jeśli grunt na działce jest dobrze przepuszczalny lub planowane jest niewielkie obciążenie traktu, wystarczy wykonać 15-30 cm wykop. W przypadku podjazdu powinien mieć on 30-40 cm głębokości. Trzeba utworzyć grubszą podbudowę, z kilku warstw materiału o różnym uziarnieniu – im wyżej, tym drobniejszy. Na dnie dołu warto . rozłożyć geowłókninę i dopiero potem ulożyć tłuczeń (ok. 20 cm), gruby żwir lub grys (ok. 10 cm) oraz ok. 5 cm miału kamiennego lub żwiru (np. dekoracyjnego) na wierzchu. Każdą z warstw należy oczywiście zagęścić w sposób mechaniczny. Pamiętajmy, żeby nawierzchni nie wykańczać kruszywem z miękkich skał (marmuru, dolomitu) ani pokruszonymi cegłami, ponieważ się pylą. Niezalecany jest też żwir rzeczny, bo źle się klinuje, co utrudnia poruszanie się po nim. Układając kolejne warstwy, trzeba polewać je wodą i ubijać zagęszczarką tak długo, aż podłoże przestanie ustępować pod naciskiem urządzenia.